Μια φρέσκια βιξίνα γεμίζει τον μικροκαμωμένο κώλο της με ένα καλά προικισμένο καρφί, παίρνοντας ανυπόμονα κάθε εκατοστό της στενής της τρύπας που τεντώνεται για να χωρέσει το μέγεθός του. Καταπίνει ανυπόμονα το φορτίο του, αφήνοντάς την ικανοποιημένη και εξαντλημένη.